باران که مي بارد 

يکي بايد باشد که به تو زنگ بزند 

و بگويد چترت را برده اي؟ 

يکي که نگرانت باشد 

حتي نگران اينکه زير باران به اين لطيفي خيس شوي... 

باران که مي بارد يکي بايد باشد 

که دست بکشد توي سرت 

و آب ها را کنار بزند 

پابلندي کند و به هواي اينکه مي خواهد موهايت را خشک کند 

خودش را بچسباند به تو 

و اين جسارت را به تو بدهد که قبل از يک چاي داغ 

داغي لب او را حس کني 

اما چند وقتيست که باران دارد مي بارد 

و کسي به من نگفته چترت را برده اي؟ 

و کسي نبوده که دست بکشد توي موهايم 

اصلا همه ي اينها بهانه ايست 

که وقتي باران مي بارد يکبار ديگر ياد تو بيفتم...! 

قــــــول میدهم لام تا کام حرفی نزنم

فقط بگذار از دال تا میم بگویم

بگذار

بگویم دوســـــتت دارم

دیگر لام تا کام حرفی نمیزنم

دنبال ویلچرم برای روزگـــــــار....

انگـــار پای راه آمدن با من را ندارد...

همیشــــــــه مـ ـے گفتنــــد

مـــــزه “درد” مـے دهد

راه بدی را انتخاب کرده بودم برای نگه داشتنت ...!
 صداقت ؛
 مهربانی ؛
 زیاد به “تو” توجه داشتن ؛
 و خیلی حماقت های دیگر …
 این روزها ، هرچه خائن تر باشی ،
 دوست داشتنی تری...

همیشه هم قافیه بوده اند، “ســ ـ ـیب” و “فریـ ـ ـب”!

همانند سیبی که آدم و حوا را فریب داد و حالـــا هم با هم میگوییم

“سیــــــــ ــب”

و دوربین های عکاسی را فریب میدهیمـــ

تا پنهان کنیم اندوهمان را پشت این لبخند مصنوعی…

چه کسی گفته که من تنهایم ؟

بگذار تنهایی از حسودی بمیرد !